znicz pod pomnikiem

Kozak Kordian Konar

nad rzeką gdzie błędne drogi

okrążeni niemiecką obławą

nasłuchiwali pękających nad lasem bomb

a tu żołnierz głodny

trzy dni maszerował o samej wodzie

paląc skręty z gazet

Wichura Wrona Wieża

gonili hurra hurra grzmiały haubice

szeptali nocą wśród szelestu sosen

szperacze i saperzy na przodzie

Poraj Gruszka i Wiewiór

z lasem zaprzyjaźnieni

do bagien przygnieceni kanonadą

w szarych twarzach źrenice

szeroko otwarte

szukają przejścia przez szczelinę kordonu

syczały bagna gasząc ogień artylerii

świadkiem były mgły poranne

i gasnące gwiazdy

niesione na plecach zgarbionych 

po nienazwanych drogach

przez las przez stepy przez tajgę

przez syberyjskie mrozy

przez więzienne cele 

powojennych losów  

Ajaks Oczko Długi...

Poraj Korski Ryś...

Orzeł Iskra Bruzda...

Bezimienny... Bezimienny... NN... 

na leśnym cmentarzu krzyże czarne

pod pomnikiem czerwony znicz

antologia z Gniewina

krótka historia romansu

 

żyją a jakby nie żyli nie oddychali

żywią się powietrzem

czasami robią sobie sałatkę z porów i marchewki

to wystarczy aby nie słuchać

burczenia w brzuchu

zagłuszającego motyle

 

patrzą a jakby nic nie widzą

błądzącym wzrokiem szukają się ciągle

jak ślepcy wodząc oczami za głosem i zapachem

w pieszczotach i milczeniu szukają potwierdzenia

że czas nie ma nad nimi władzy

a oni będą wieczni

aż do kolejnego poranka

 

na jawie a jakby we śnie

budzą się i zasypiają z tym samym portretem pod powiekami

pieczołowicie uzupełnianym

o potajemne uśmiechy ukośne spojrzenia

i niesforny włos nad czołem

stopniowo wzrasta liczba piegów na nosie

gestów zawieszonych bez dotyku

i słów zbędnych wezbranych w rzekę

rozlaną jak wiosenna powódź

 

z czułością stygnącą jak lawa

na zboczu gasnącego wulkanu czekają

dogodnej chwili na rozstanie

bez zbędnych pretensji i wyrzutów

parę słów na pożegnanie

odchodzę było miło

najlepiej esemesem i bez odbioru

PS Niestety, w druku w antologii zniknęła kursywa w przedostatnim wersie.

sto lat temu urodził się Zbigniew Herbert

dlaczego Herbert

                        w stulecie urodzin

 

wędzidło sztuki stawia granice

ujarzmiona myśl tropi znaki przeszłości

na obrazach mistrza z Delft

w przedmiotach zapisany rytuał

codzienności

 

zwyczajny świat w geście skupienia

światło i cienie to cała prawda

język rzeczy widzialnych

i niewidzialne znaczenia słów

zapisanych z wyczuciem smaku

 

martwa natura i rękopisy

złamana pieczęć na pergaminie

otwiera to co zakryte

Arkadia czeka i Ona w niej

gotowa na spotkanie

 

dawni mistrzowie niepokoją

przenikliwym wzrokiem

ponad ciemnością wieków

nigdy nie kończy się

stąpanie po śladach

wieczna wędrówka do mądrości

być z tyłu i patrzeć w przyszłość

bez strachu

 

 

konkursowe haiku jesienne

temat - kasztany

konkurs u Dembończyka

powrót po latach

przed budynkiem szkoły

zbieram kasztany

13 pkt

temat - babie lato

konkurs u Dembończyka

już jesień

rozczesuję we włosach

babie lato

3 pkt

Kiedy sen jest grzechem - fragment

Kiedy sen jest grzechem

       „Kiedy sen jest grzechem” stanowi zaproszenie do wspólnej podróży przez wydarzenia kulturalne w regionie, w kraju i za granicą. Zachęcam do śledzenia festiwali i koncertów w Warszawie, Krakowie, Lublinie czy w Lloret de Mar w Hiszpanii. Współczesne obszary kultury Wilna, Budapesztu, Girony czy kresowych rubieży widziane przez pryzmat historii stanowią wciąż obecne dziedzictwo teraźniejszości. Muzyka Moniuszki, reportaże Lundkvista, twórczość Parnickiego to tylko niektóre z filarów, z których wyrasta kultura współczesna. Pochodząc z Konstantowa koło Janowa Lubelskiego zahaczam o tereny obecnego powiatu janowskiego, Lasów Janowskich, a także Puszczy Solskiej, Biłgoraja, Zamojszczyzny aż po Kresy dawnej Rzeczpospolitej. 

    „Kiedy sen jest grzechem” jest w zmierzeniu i formie lekkiego felietonowego stylu kontynuacją poprzedniej publikacji pod tytułem „Z Szekspirem w torebce”. Książki zawierają teksty publikowane na autorskich blogach, internetowych portalach literackich, czasopismach polonijnych i krajowych. 

        Warto dodać, że obie książki zostały wydane przez Zespół Szkół Budowlanych i Ogólnokształcących w Biłgoraju, który dysponuje własnymi numerami ISBN nadanymi przez Bibliotekę Narodową. 

haiga jesienna

wiersz zakwalifikowany do druku

      W XXIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim "Gniewińskie Pióro" jeden z trzech moich wierszy został zakwalifikowany do druku w pokonkursowym almanachu.

krótka historia romansu

żyją a jakby nie żyli nie oddychali
żywią się powietrzem
czasami robią sobie sałatkę z porów i marchewki
to wystarczy aby nie słuchać
burczenia w brzuchu
zagłuszającego motyle
 
patrzą a jakby nic nie widzą
błądzącym wzrokiem szukają się ciągle
jak ślepcy wodząc oczami za głosem i zapachem
w pieszczotach i milczeniu szukają potwierdzenia
że czas nie ma nad nimi władzy
a oni będą wieczni
aż do kolejnego poranka
 
na jawie a jakby we śnie
budzą się i zasypiają z tym samym portretem pod powiekami
pieczołowicie uzupełnianym
o potajemne uśmiechy ukośne spojrzenia
i niesforny włos nad czołem
stopniowo wzrasta liczba piegów na nosie
gestów zawieszonych bez dotyku
i słów zbędnych wezbranych w rzekę
rozlaną jak wiosenna powódź
 
z czułością stygnącą jak lawa
na zboczu gasnącego wulkanu czekają
dogodnej chwili na rozstanie
bez zbędnych pretensji i wyrzutów
parę słów na pożegnanie
odchodzę było miło
najlepiej esemesem i bez odbioru

czas jesieni

jesienna aura deszczowe dni

do sadu zlatują sójki i kwiczoły

pachnie szarlotka

w ulach zasklepiają się pszczoły

pola w szarych płaszczach

zapięte na guziki z dyń

na półkach w piwnicy

żółty dżem w słoiczkach

zrudziałe słoneczniki mokną

zwieszając głowy

suną powoli chmury sine

koszyki gotowe czekają na grzyby

bulgocze butla z winem

w trzasku polana dojrzewa czas

żurawie odlatują

już ścielą się mgły nad łąkami

chłodem zaciąga porannym

na poboczach połyskują bażanty

na szarych polach tylko dynie

pysznią się słonecznie

ucichły śpiewy ptaków 

tyko liście żółciejące szeleszczą

jeszcze na drzewach

gdy wiewiórka zwinnie zbiera

orzechy z gałęzi leszczyny

wieczory wczesne pachną 

dymem ognisk na kartofliskach

w pełni księżyca klucz żurawi

odlatuje znad rzeki w stronę

niewidocznego horyzontu