Kiedy sen jest grzechem

       „Kiedy sen jest grzechem” stanowi zaproszenie do wspólnej podróży przez wydarzenia kulturalne w regionie, w kraju i za granicą. Zachęcam do śledzenia festiwali i koncertów w Warszawie, Krakowie, Lublinie czy w Lloret de Mar w Hiszpanii. Współczesne obszary kultury Wilna, Budapesztu, Girony czy kresowych rubieży widziane przez pryzmat historii stanowią wciąż obecne dziedzictwo teraźniejszości. Muzyka Moniuszki, reportaże Lundkvista, twórczość Parnickiego to tylko niektóre z filarów, z których wyrasta kultura współczesna. Pochodząc z Konstantowa koło Janowa Lubelskiego zahaczam o tereny obecnego powiatu janowskiego, Lasów Janowskich, a także Puszczy Solskiej, Biłgoraja, Zamojszczyzny aż po Kresy dawnej Rzeczpospolitej. 

    „Kiedy sen jest grzechem” jest w zmierzeniu i formie lekkiego felietonowego stylu kontynuacją poprzedniej publikacji pod tytułem „Z Szekspirem w torebce”. Książki zawierają teksty publikowane na autorskich blogach, internetowych portalach literackich, czasopismach polonijnych i krajowych. 

        Warto dodać, że obie książki zostały wydane przez Zespół Szkół Budowlanych i Ogólnokształcących w Biłgoraju, który dysponuje własnymi numerami ISBN nadanymi przez Bibliotekę Narodową. 

haiga jesienna

wiersz zakwalifikowany do druku

      W XXIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim "Gniewińskie Pióro" jeden z trzech moich wierszy został zakwalifikowany do druku w pokonkursowym almanachu.

krótka historia romansu

żyją a jakby nie żyli nie oddychali
żywią się powietrzem
czasami robią sobie sałatkę z porów i marchewki
to wystarczy aby nie słuchać
burczenia w brzuchu
zagłuszającego motyle
 
patrzą a jakby nic nie widzą
błądzącym wzrokiem szukają się ciągle
jak ślepcy wodząc oczami za głosem i zapachem
w pieszczotach i milczeniu szukają potwierdzenia
że czas nie ma nad nimi władzy
a oni będą wieczni
aż do kolejnego poranka
 
na jawie a jakby we śnie
budzą się i zasypiają z tym samym portretem pod powiekami
pieczołowicie uzupełnianym
o potajemne uśmiechy ukośne spojrzenia
i niesforny włos nad czołem
stopniowo wzrasta liczba piegów na nosie
gestów zawieszonych bez dotyku
i słów zbędnych wezbranych w rzekę
rozlaną jak wiosenna powódź
 
z czułością stygnącą jak lawa
na zboczu gasnącego wulkanu czekają
dogodnej chwili na rozstanie
bez zbędnych pretensji i wyrzutów
parę słów na pożegnanie
odchodzę było miło
najlepiej esemesem i bez odbioru

czas jesieni

jesienna aura deszczowe dni

do sadu zlatują sójki i kwiczoły

pachnie szarlotka

w ulach zasklepiają się pszczoły

pola w szarych płaszczach

zapięte na guziki z dyń

na półkach w piwnicy

żółty dżem w słoiczkach

zrudziałe słoneczniki mokną

zwieszając głowy

suną powoli chmury sine

koszyki gotowe czekają na grzyby

bulgocze butla z winem

w trzasku polana dojrzewa czas

żurawie odlatują

już ścielą się mgły nad łąkami

chłodem zaciąga porannym

na poboczach połyskują bażanty

na szarych polach tylko dynie

pysznią się słonecznie

ucichły śpiewy ptaków 

tyko liście żółciejące szeleszczą

jeszcze na drzewach

gdy wiewiórka zwinnie zbiera

orzechy z gałęzi leszczyny

wieczory wczesne pachną 

dymem ognisk na kartofliskach

w pełni księżyca klucz żurawi

odlatuje znad rzeki w stronę

niewidocznego horyzontu

wielka woda

na początku była woda

w nurcie rzeki płynie czas

gdy wdrapywaliśmy się na twardy ląd

fale huczały za naszymi plecami

jeszcze dzień miesiąc rok cały wiek

i znowu płynie woda

w rwącym nurcie niesie nasz los

odpływa w niej nasz dobytek

czyjeś domy czyjeś zdjęcia

pokrzywiony wózek dziecka

krzesła stoły pamięć życia

woda płynie płynie wciąż

rośnie rośnie smutek nasz i rozpacz

ląd nasz stał się wodą morzem łez

na początku była woda

woda zmywa po nas ślad

już niedługo będzie

na skraju

na skraju życia

świat oddala się

wydarzenia tracą kontury

zamazują się daty

telefon milczy uśpiony

poduszka wabi sny

które nie nadchodzą

rozwiały się

skamieniały

w milowe słupy zapomnienia

jeszcze tyka zegar

jeszcze zza okna sączy się

biała poświata 

kogut ogłasza kolejny dzień

tu się kończy zasięg

wzroku i słuchu

co dalej - już nieważne

na skraju życia

wszystko blaknie

jak atrament na kartce 

na której ktoś pisał wiersz

Taki prezent

Taki prezent dostałam. Wspaniale uchwycona moja osobowość, mój charakter, moje zamiłowania. Dziękuję, Jolu! 

Nadszedł dzień

Nadszedł dzień wyczekiwany,

czas pracy zawodowej pożegnany.

Teraz laba i swoboda,

wolny duch lata po bezdrożach.

Choć czas wolny się wydłużył,

raczej się nie będę nudzić.

Nie wiem, gdzie poniesie wena:

literackie szranki, może scena,

póki co dla głowy szukam cienia,

ćwiczę sztukę nicnierobienia, 

dzień zapełniam od niechcenia

czym popadnie, jak to w lecie,

dystansuję się od spraw na świecie.

Od pierwszego dnia emeryturki

karmię kurki i słodkie wiewiórki.