czas jesieni

jesienna aura deszczowe dni

do sadu zlatują sójki i kwiczoły

pachnie szarlotka

w ulach zasklepiają się pszczoły

pola w szarych płaszczach

zapięte na guziki z dyń

na półkach w piwnicy

żółty dżem w słoiczkach

zrudziałe słoneczniki mokną

zwieszając głowy

suną powoli chmury sine

koszyki gotowe czekają na grzyby

bulgocze butla z winem

w trzasku polana dojrzewa czas

żurawie odlatują

już ścielą się mgły nad łąkami

chłodem zaciąga porannym

na poboczach połyskują bażanty

na szarych polach tylko dynie

pysznią się słonecznie

ucichły śpiewy ptaków 

tyko liście żółciejące szeleszczą

jeszcze na drzewach

gdy wiewiórka zwinnie zbiera

orzechy z gałęzi leszczyny

wieczory wczesne pachną 

dymem ognisk na kartofliskach

w pełni księżyca klucz żurawi

odlatuje znad rzeki w stronę

niewidocznego horyzontu

wielka woda

na początku była woda

w nurcie rzeki płynie czas

gdy wdrapywaliśmy się na twardy ląd

fale huczały za naszymi plecami

jeszcze dzień miesiąc rok cały wiek

i znowu płynie woda

w rwącym nurcie niesie nasz los

odpływa w niej nasz dobytek

czyjeś domy czyjeś zdjęcia

pokrzywiony wózek dziecka

krzesła stoły pamięć życia

woda płynie płynie wciąż

rośnie rośnie smutek nasz i rozpacz

ląd nasz stał się wodą morzem łez

na początku była woda

woda zmywa po nas ślad

już niedługo będzie

na skraju

na skraju życia

świat oddala się

wydarzenia tracą kontury

zamazują się daty

telefon milczy uśpiony

poduszka wabi sny

które nie nadchodzą

rozwiały się

skamieniały

w milowe słupy zapomnienia

jeszcze tyka zegar

jeszcze zza okna sączy się

biała poświata 

kogut ogłasza kolejny dzień

tu się kończy zasięg

wzroku i słuchu

co dalej - już nieważne

na skraju życia

wszystko blaknie

jak atrament na kartce 

na której ktoś pisał wiersz

Taki prezent

Taki prezent dostałam. Wspaniale uchwycona moja osobowość, mój charakter, moje zamiłowania. Dziękuję, Jolu!