Haiku jesienne

Wszystkich Świętych

na marmurowych grobach

coraz jaśniej

twórczość jesienna

złote liście w powietrzu

piszą haiku

A inni napisali :-)

Aforyzmy 12

Święto Pracy świętuj pracą. Uczciwą. 

Brak skrzydeł nie znaczy, że nie można odlecieć ku marzeniom.

Prawo jest dla tych, którym obce jest dobre wychowanie.

Kompromis to sztuka unikania wojny.

Im prostsza droga, tym wcześniejsza nuda.

Istotą życia jest czekanie: na narodziny, na pierwsze kroki, na samodzielność, na dorosłość, na dojrzałość, na emeryturę, na starość, na  śmierć.

Pod niebem lecą ptaki, na ziemi rosną kwiaty - banał, a wciąż zachwyca od nowa.

Niektórzy próbują rozgrzać swoje zimne serca największymi zniczami na grobach zmarłych.

Nie zadręczaj pracowitością innych: pozwól odpocząć tym, którzy na ciebie patrzą.

Trzy cnoty polityka: wiara w swoją charyzmę, nadzieja, że wygra, miłość do stołka; trzy cnoty wyborcy: wiara, że jego głos ma znaczenie, nadzieja, że wybory zmienią świat, nienawiść do głosujących inaczej.

O tym, że poezja wyprzedza odkrycia naukowe

      Naiwni wciąż pytają, do czego potrzebna jest poezja. I czy w ogóle potrzebna. Tymczasem wiele razy w historii literatury to pisarze i poeci objawiali czytelnikom to, co za czas jakiś, za kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt lat potwierdzali naukowcy drogą żmudnych i dociekliwych badań. Poeta widzi więcej? Czasami. Poeta widzi dalej? A i owszem. Poeta wie to, co nauka dopiero odkryje. Bywa. Różnica jest taka, że badacze, uczeni i stali bywalcy laboratoriów dostają na swoje badania pieniądze, a poeta ogłasza światu odkrycia nie licząc na nagrodę ani dofinansowanie. 

     Kilka dni temu ukazał się artykuł przedstawiający odkrycia szwedzkiego lekarza Andersa Hansena, badacza ludzkiego mózgu. Twierdzi on ni mniej, ni więcej, że nadal mentalnie biegamy po sawannie. No cóż, poniższy wiersz "objawił" tę prawdę już wcześniej ;-)

rodowód

     pochodzimy z rodu drapieżców

     zrazu niezdarnie machając włóczniami

zepchnęliśmy z urwiska ogromne zwierzę

     będzie co jeść nad rzeką Klasies

     goniliśmy mamuty i mastodonty

wystarczyło że odpłynęły lodowce

     zostawiając nam kamienie

     dopasowane do śmiercionośnych rąk

     a wyruszyliśmy w podróż powrotną

     do ciepłych krajów

     patrząc z okien wieżowców

     na krajobraz całkowicie nasz własny

     my wygnańcy sawanny

     tęsknimy za płaskimi koronami akacji

     i trawą na której się pasie wielka zwierzyna

     sny mamy niespokojne

     z których nas budzą odrzutowce

     jak nocny ryk lwa

Wiersz zamieszczony w tomiku "Zakola leniwych rzek", Biłgoraj 2013.