Cóż po poecie w czasie marnym?

na latawcach wierszy

Cóż po poecie w czasie marnym?*

w zasadzie nic

cóż może poeta w czasach niepoetyckich

atmosfera nie sprzyja ulotnym słowom

wypuszczanym w świat

na latawcach wierszy

nie zmienimy czasu ani tego marnego czasu**

może tylko dwa razy na sto lat

może tylko raz okazuje się

że poezja bywa najpilniejszą potrzebą

ludzkości

nieodgadniony wiersz nagle się rozwiewa***

nikt go nie napisał

nikt nie przeczytał

bo jak czytać niewypowiedziane

w dodatku w obcym języku poezji

którego prawie nikt już nie rozumie

w tym wieku marnym

marnością są słowa długiego trwania

i śmierć Poetki**** nie robi wrażenia

na wyznawcach strategii sukcesu

* Hölderlin, Chleb i wino

** Urszula Kozioł, wywiad w "Odrze"

***Urszula Kozioł, wiersz Momenty z tomu Raptularz

****20 lipca w wieku 94 lat zmarła Urszula Kozioł

lipcowe reminiscencje

Józef Rapacki. Lipiec. Pocztówka. 1930 r. 

Wieża ciśnień na Placu Wolności w Lublinie. Obecnie nieistniejąca. Pocztówka z 1914 r. Wieża budowana w latach 1897 - 1899, oddana do użytku 1 lipca 1899 r. Spłonęła podczas walk w lipcu 1944 r. w stopniu nienadającym się do odbudowy, została rozebrana w 1946 r. 

Tomik poetycki Józefa Czechowicza Kamień, opublikowany w lipcu 1927 r. w Lublinie

Poemat Mieczysława Dukszty opublikowany w rocznicę bitwy pod Grunwaldem w 1908 roku w Lublinie. Poniżej fragment poematu:

Horyniec w deszczu

Horyniec w deszczu

            Człowiek odnajduje siebie na przekór

               wszelkim prawom biosfery. On, 

               nieustraszony i zwycięski samobójca.

                                        Włodzimierz Sedlak

niekoszona łąka 

tysiące istnień ukrytych 

przed wzrokiem zdobywcy świata

uzurpatora podążającego ku gwiazdom

i po co mu daleki kosmos

jeśli nie widzi tego co za progiem

pełza pod nogami

chowa się w kołysaniu traw

co przyczajone w gęstwienie zielonych korytarzy

las rozśpiewał się mimo deszczu

symfonia bez adresata

może to dla mnie ten śpiew ptaków

których imion nie znam

pozostanie ze mną aż do ostatniego dnia

wraz z proroctwem Sedlaka

rzuconym jak kamień w głuchą studnię

grube krople bębnią w liście

strumienie zmywają kurz z ulic i chodników

ciemniejąca ulewa podchodzi coraz bliżej

horyzont się kurczy 

zza drzew przedostał się sygnał towarowego pociągu

kres jest tuż tuż...

pobrzmiewa przez chwilę nad niekoszoną łąką

i znowu śpiew wdarł się w strugi deszczu

za siwą kurtyną znikł kolejny las