Rocznica

23 maja 130 lat temu w paryskim przytułku zmarł Cyprian Norwid. Z okazji rocznicy przypomnienie mojego poetyckiego cyklu.

Dialogi z Norwidem

koniec

Czasy skończone! - historii już nie ma,

objawił światu Fukuyama,

nic się nie zdarzy, czego by nie było,

Dzieje i Przyszłość - wszystko się skończyło.

Jesli nam przyjdzie chęć na zadumę,

to - na chwilę, czasami - -

w bez-czasie zawieszeni, uśpieni,

będziemy tylko  t r w a ć  w zdumieniu,

żeśmy  b y l i - a już nas  n i e  m a -

jak rój kolorowych na łące motyli,

co latem się rodzą i latem giną,

nic nie wiedząc o wiośnie, jesieni i zimie;

kwiaty ich domem, łąka wszechświatem,

jedyną rzeczy oczy-wistością,

jak dla nas wieczność na miarę kieszeni.

Ludzie, choć duchem Boskim naznaczeni,

już zakończyli dziejów pracę,

i przepalili glob - - znudzeniem!

później

stało się później

jak rzekłeś w profetycznym trudzie

gorzko było i smutno

pisać dla nie-obecnych jeszcze

nie-nadeszłych pokoleń

stało się później

że imię twoje odmieniają gazety

przez wszystkie przypadki

i ci co żywym nie mogli cię widzieć

cieszą się że mają o czym mówić

dumnie kreśląc swoje nazwisko

obok twojego

żądają chwały że wypełnili testament

bezdomnego poety

nie czytając

zrobili cię wieszczem

ogłosili - komu? żeś poetą

wielkim - - godnym

szkolnego podręcznika

dzisiejszym faryzeuszom

widzę codziennie, jak mrą z głodu

strzelają, mordują, złorzeczą

trupami zdobią chodniki

nad ruinami unosi się dym

widzę wielkie rozwarte głodem

oczy dziecka - już nie płacze

za dużą głowę zwiesza jak księżyc

nad ciemnym globem

widzę i nie mogę patrzeć spokojnie

ani jeść z pełnego talerza

przełączam kanał na hit z satelity

rano sprawdzam stan konta w banku

stanę na trybunie z transparentem

ze wzruszenia głos się łamie w mikrofonie

"Prawa! Sprawiedliwości! Chleba!

Dajcie im!" - Kto? -

                          ktoś bogatszy ode mnie

Norwid

      Przeszłość - jest to dziś

           tylko cokolwiek dalej

                          (C. Norwid)

Za kołami wieś, miasto i świat

Ojczyzna moja - z przeszłości

jak ukochanej matki twarz

skurczona śmiercią

Za plecami ziemia w pożarze

mogiły - krzyżami z niebem spięte,

popioły pamięci - cmentarze

kwitnące maciejką

Za stołem, ból  i cierpienie,

samotny ślad pióra na kartce

pochylonego w milczeniu

ostatnie słowo

Wiersz za wierszem, strona po stronie

czytam księge dzisiejszego dnia

ojczyzna moja - zaludniona -

Norwidowo.

Iwona Danuta Startek: Dotknięcie nieobecności.  Liege 2004.