wiek nasz...

      *** 

           Czy my się mylim? Czy tęcze spowiły

               Świat ten, iż dziwnie ma piękne oblicze?

                              Maciej Kazimierz Sarbiewski

wiek nasz pozornie nowoczesny

w symbiozie białka z technologią krzemu

odwieczną Losu nietrwałość powtarza

wciąż po staremu płynąc rzek zakolami

jak liściem kołysząc odbiciem twarzy wędrowca

czerpiącego dłonią orzeźwiającą wodę

kogo czas wiekiem matuzalemowym przygniecie

ponad miarę poszarpanej wichurami pamięci

spomiędzy dat kalendarzy znać będzie

tylko tamten smak gaszący pragnienie

z mnogich świtów poranny chłód dzwonów

przez mgły niosące śpiew jutrzni

nieodróżnialne wschody i zachody słońca
pieśni ptaków i brzęczące roje nad polami gryki

cierpki owoc borówki brusznicy i roztartego 
                                                       czosnku

jedynym zapamiętanym smakiem życia

dni i tygodnie nanizane na sznur jak korale

rozsypią się bezgłośnie w mchu zielonym

z grzechów żywota żal tylko jeden

że się nie można urodzić po raz drugi

   

po cóż się trudzić notowaniem zdarzeń

dodawaniem kolejnych imion urodzonych

i umarłych uzdrowionych i zamordowanych

zysków i strat pokojowych marszów i wojen

na cóż tysiące zdjęć na Instagramie

bez tych którzy by jeszcze je mogli oglądać

za cały bilans pozostanie ten pierwszy brzask

gdy światłość objęła w posiadanie Ziemię

i ostatnie spojrzenie wpół oślepłych oczu

zanim śmierć je zamknie i zabierze w dół rzeki