Poplenerowo

Plener Artystyczny ZNP w Tleniu 

25 lipca - 5 sierpnia 2011

      W Tleniu przez pierwszy tydzień padał deszcz. Jak chyba w całej Polsce zresztą. Nie sprzyjało to wyprawom w plener, ale za to frekwencja na warsztatach literackich była niemal stuprocentowa. Roztrząsane były poważne kwestie sposobów pisania wierszy, sensu i możliwości oddzielenia analizy formalnej od analizy treści, zasadności  stosowania przerzutni i powtórzeń, tudzież brzydoty i wulgaryzmów w poezji współczesnej, a nawet pojawiła się wątpliwość, czy twórczość Różewicza w ogóle jest poezją. Do rangi nierozstrzygalnego problemu wręcz o charakterze egzystencjalnym urosło pytanie o powód, sens i artystyczno-estetyczne uzasadnienie "trzymania dupy w mieście". Były spory, dyskusje i kłótnie, czyli wszystko w normie. Jeśli bowiem na spotkaniu poetów (przeważnie, malarze byli w mniejszości) nie dojdzie do ostrej wymiany zdań, to znaczy, że poetami nie są. A myśmy tam siedzieli prawie dwa tygodnie! To i nic dziwnego, że się pokłóciliśmy o to, kto chce, a kto nie chce mieć w domu rzeźbę starej brzydkiej kobiety.

      Na szczęście w drugim tygodniu zaczęło się przejaśniać, to i mniejsza frekwencja sprawiła, że temperatura dyskusji pod koniec nieco osłabła. A mnie wreszcie zaczęły przychodzić do głowy pomysły. Bo jakże to, być na plenerze i niczego nie stworzyć? Nawet nie zacząć? Więc zaczęłam, a nawet stworzyłam w całości nowe utwory, które tymczasem czekają na swoją kolej ujrzenia światła dziennego. I trochę wrażeń przywiozłam. Na przykład, że ludzie piszą o różnych rzeczach i w różny sposób i to jest pozytywne, bo najgorsze, co może się w sztuce przydarzyć, to urawniłowka. Niektórzy by tak chcieli: jak im się coś nie podoba, to deprecjonują wartość artystyczną, odrzucają jako sztukę, poezję.  Mnie też nie wszystko się podobało, ale daję prawo konkretnemu twórcy tworzyć po swojemu, o ile prezentuje w miarę akceptowalny warsztat. Reszta to już licentia poetica. Najwyżej mnie nie zachwyca. Nie musi. Mogę wybrać co innego. Na przykład wsłuchiwanie się w szum rzeki  czy podziwianie żywotności strzaskanego drzewa.

Widoki ze spaceru w Tleniu.

 Drzewo rozpaczające - strzaskane i wypalone przez piorun. To może być inspiracja do stworzenia haigi.

W rezerwacie cisów 

Bliskie spotkanie trzeciego stopnia:-)

Zwieńczenie pleneru - Targi Artystyczne na Rynku w Tucholi 

Moje natchnienie:-) herbata o operowej nazwie Madame Butterfly (kelnerka twierdziła, że to zielona; na moje oko i smak to jednak gatunek herbaty białej). Nie byłabym sobą, gdybym nie spróbowała. Bardzo dobra. I skuteczna,czego dowodem jest wiersz. 

przywróć mnie życiu

przywróć mnie życiu

arią zawisłą nad skałą

jak trzepot kolibra

z czarnych grobowców Boscha

wyprowadź na światło

z filiżanki białej herbaty

spijam głos twój z daleka

Madame Butterfly

A na koniec utwór nagrodzony w plenerowym Konkursie Jednego Wiersza.

cała prawda

niestrudzeni w zapełnianiu pustki

gromadzimy wrażenia

ruchliwość i czyny mają świadczyć

żeśmy nie zmarnowali czasu

przeciętny żywot do rozdysponowania

pomiędzy złudzenia i konieczność

ile z niego dla szaleństw do zatracenia

ile dla nadmuchanego egoizmu

ile na pogoń za reklamą raju na ziemi

i doskonałością z fotoshopu

ile z niego dla robienia pieniędzy

żeby było łatwiej i sterylniej umierać

nam i przyszłym pokoleniom

nie marnujemy czasu na głupstwa

wwiercając się w genetykę bezczasu

a mimo to ani o krok nie jesteśmy bliżej

celu

cała prawda i tak objawi się

kiedy staną wszystkie zegary

i zostaniemy bez niczego

niepodobni do siebie

nadzy