Opowiadanie absurdalne

Ludzie jak pociągi

          Jazda dosyć wyboistą i dziurawą drogą nie sprzyjała rozmowie. Toteż nie uśmiechało mi się wcale odbierać telefonu, gdy zadzwoniła Luiza. Odebrałam z musu pamiętając, że coś niecoś jej zawdzięczam.

- Halo! Słucham!

- Przepraszam cię bardzo, ale mam prośbę, mają mi przywieźć pustaki, materiał budowlany. Ty jedziesz tam teraz, a ja tu jeszcze muszę coś załatwić. Może odbierzesz i zajmiesz się wyładunkiem?

- Yyyy ???!!!! Eeeee…???? – zatkało mnie. – No…ale jak?...

- Zwyczajnie, ja dam znać, że na parkingu będzie ktoś w moim imieniu i się spotkacie.

- Czy wiesz, że  ja mam grupę na karku? I może mam to wyładowywać??!!

-Nie, nie, tam będzie ich dwóch, poproś, żeby pomogli, a może twoja grupa ci pomoże?

- Zwariowałaś, tak? – ostrożnie próbowałam zweryfikować jej ogląd mojej sytuacji. – Jestem tutaj z jedną dorosłą osobą i mamy rozładować dostawę pustaków, dobrze rozumiem? Grupa szczyli idzie na wesołe miasteczko – O, ale cyrk to będą mieli za darmo – pomyślałam usiłując powstrzymać się przed wrzaskiem na kogoś, kto akurat rozdzierająco skarżył się na czyjąś podłość: ”On mi zaabraaał cziipsyyy!!!”

- Moja droga  – zaczęłam dyplomatycznie – wszystko jestem w stanie ogarnąć, ale jak ja mam znaleźć ten nieszczęsny parking i właściwego dostawcę???

- Ależ bardzo łatwo, jak do jedziecie do skrzyżowania, pojawi się tam zielona ciężarówa, powiedz kierowcy, żeby jechał za nią.

- Jesteś pewna?

- Jak najbardziej, oni już wiedzą, że jedziecie. Poprowadzą was. Ja dojadę później.

- Baśka – szepnęłam do koleżanki – uszczypnij mnie, bo chyba śnię…

-… no dobra, nie wiem, jak to zrobimy, ale może po prostu poczekamy na ciebie tam na miejscu.

- Dobrze, do  zobaczenia!

Tyle co skończyłyśmy,  przed nami wyskoczyła z  bocznej drogi  zielona ciężarówa.

- Pan jedzie za nią! – wrzasnęłam do kierowcy.

- A to nie jedziemy do wesołego miasteczka?

- A jedziemy, jak najbardziej, jeszcze jak będzie wesoło!

Ktoś zatrąbił ostro, samochody ścisnęły się w korku, a zielona plandeka oddaliła się, ale stanęła jak wszyscy. Metr po metrze posuwaliśmy się za nią aż do jakiegoś błotnistego placu na przedmieściach, gdzie zatoczyła koło i stanęła przy szarym baraku. My za nią.

        Moja hałaśliwa ferajna wyległa z busa i dalej penetrować ni to skład, ni to plac budowy.

- Ja chcę siku!

- On mnie kopnął!

- A gdzie miasteczko?

- … i karuzela?

- Idziemy na pizzę?

- …a kino będzie?

- Cisza! Tam są toi-toie, nauczcie się z nich korzystać, karuzela będzie później.

         Dwaj osobnicy wygramolili się z ciężarówy niepewnie.

- Panowie z pustakami?

- Tak jakby… - zaczął młodszy.

- Dużo tego jest?

- …ale my nie z panią ustalaliśmy dowóz – zauważył starszy.

- No nie, ale mam odebrać. Koleżanka dzwoniła.

Starszy parsknął czymś rozbawiony.

- Pani sobie zobaczy.. – obszedł plandekę i odwinął z tyłu. Wnętrze wypełniały szczelnie białe graniastosłupowe kloce daleko większe niż moje pustaki zarastające w trawie.

- Jeden waży 25 kilo – poinformował nadal rozbawiony. - Pani ma odebrać, czyli rozładować? Chętnie popatrzymy.

- No a panowie nie mogliby?...

- Nie, my tylko wozimy.

- W takim razie idę po pomoc.

- Baśka! – wrzasnęłam na koleżankę, której było wszystko jedno i  oglądała obłoki. – Idziemy sprowadzić pomoc do rozładunku.

- Gdzie tę pomoc chcesz znaleźć – widziałam jak dusiła wściekłość – i co z naszym przedszkolem? – machnęła ręką na rozłażących się we wszystkich kierunkach poszukiwaczy przygód.

- Ach, panowie się nimi zajmą – uśmiechnęłam się przymilnie – o, tu na mapie panowie mają zaznaczone wesołe miasteczko, niech jeden z was je tam zaprowadzi. – Wcisnęłam młodszemu w ręce złożoną mapę miasta. – A my idziemy! Wrócimy za godzinę. No, chyba, że chcecie sami targać te klocki.

- Ależ my nie…. – zaoponował młodszy.

- …nie możemy zostawić ładunku. – dokończył starszy.

-  No to jeden zostanie, a drugi poczeka – wyjaśniłam szybko.

- Pani nie może…

-…nam nie wolno…

- Panowie – przerwałam szybko zapinając plecak – wy nie rozładowujecie a ja choćbym chciała, nie udźwignę. Nie po to starałam się  dwa lata o sanatorium, żeby teraz w Pudziana się bawić. Przepraszam bardzo, ale to coś nie jest moje. Jak wolicie postać zamiast wziąć się do rozładunku, to przynajmniej zróbcie coś pożytecznego i wesołego. Jeden zapełni wesołe miasteczko klientami –wskazałam na twarze, które otoczyły nas z pełnym napięcia oczekiwaniem – drugi poczeka na pomoc. Nie zabraniam dzwonić do sprawczyni całego zamieszania – rzuciłam na odchodne i pociągnęłam Baskę za rękaw. – Idziemy! – syknęłam – to nasza jedyna szansa, żeby rzucić tę robotę. Nareszcie wolność! Żadnego wrzasku, żadnego planu, żadnego trzymania za rączkę. Wreszcie swoboda i wolność dla starych kobiet.

- Naprawdę będziesz szukać kogoś do rozładunku? - spytała niepewnie. 

- Zwariowałaś?!  Może w tym  hotelu? – wskazałam na wieżowiec z napisem Holiday Inn majaczący za kurtyną kurzu i słońca. – Nie mam najmniejszego zamiaru. Owszem, zamiar mam, ale nie wracam do pracy, nie wracam do domu, nie wracam do przeszłości! Wybieram przyszłość, niespodziankę i nieoczekiwane. Ufff! A ty jak chcesz. Idziesz ze mną czy wracasz?