jeszcze by pobiegł

gdzie zielone pastwiska po horyzont lasu

tam popędzi jeszcze między trawy

wyszuka kretowisko i postraszy bażanta

zanurzy pysk w pajęczynę rosy

przyniesie na sierści nowe zapachy

pędem pobiegnie z wiatrem w zawody

w rozwarte nozdrza wchłonie aromaty

łąk kwitnących i polnych ścieżek

zaniesie się szczekaniem pod niebo

żegnając ptaki ciągnące w obce kraje

on tu zostanie gdzie wierność go trzyma

pobocza do spacerów i kość na trawniku

jeszcze by rankiem wyruszył

krok w krok towarzyszyć dniu

co się budzi jaskrawym słońcem

a potem urwałby się ze smyczy

i obszedł krańce świata

obłaskawione nosem przy ziemi

jeszcze by pobiegł...

tamten czas

nad ścieżką przez pola i łąki

powiewały letnie sukienki

ponad kłosami zbóż

ze wschodu i zachodu

niosły się niedzielne dzwony

koniki polne przeskakiwały

między źdźbłami trawy

gotowe zacząć koncert

zielony koncertmistrz przysiadł 

z batutą na liściu leszczyny

niewidzialni orkiestranci stroją skrzypce

znad mokradła wdarł się krzyk czajki

powietrze drżało fatamorganą

za przepastną głębią czasu

nikną niewyraźne sylwetki

w kolorowych sukienkach

mgły

Józef Czechowicz - Lublin z dala

Na wieży furgotał blaszany kogucik,

na drugiej - zegar nucił.

Mur fal i chmur popękał

w złote okienka:

gwiazdy, lampy.

Lublin nad łąką przysiadł.

Sam był

i cisza.

Dokoła 

pagórków koła,

dymiąca czarnoziemu połać.

Mgły nad sadami czarnymi.

Znad łąki mgły.

Zamknęły się oczy ziemi

powiekami z mgły.

(z tomiku Stare kamienie, Lublin 1934 r.)

Mgły, Stefan Popowski, 1912

Mgły poranne, Józef Rapacki, 1912

Józef Rapacki, brak daty

Morze mgieł w Beskidach, fot. 1917

Worochta, mgły w dolinie Prutu, fot. 1925

Jesienne mgły, Michał Rouba, 1938

poranna kawa z deszczem

pod ciemnym niebem drzewa

chylą się pod ciężarem deszczu

zmatowiałe brzoskwinie

szykują się do upadku z gałęzi

w głęboką trawę

strugami sieką chmury ciężkie 

jak cebry na koromysłach

ptaki opuściły już gniazda

pożegnały obfite pola i łąki

w grzmotach i burzy

kończy się lato

przemija ogród

w przekwitłych kwiatach

wartkim strumieniem odpływają 

zwiędłe liście niepotrzebnych dni 

zasycha przeszłość w zapomnieniu

coraz więcej zamkniętych skrzyń

nie da się otworzyć

coraz mniej potrzeba czasu

na życiowe plany

z dawnych strategii układania się

z rzeczywistością

pozostała tylko poranna kawa

z widokiem na deszcz 

I już wrzesień

Józef Rapacki, Wrzesień, przedwojenna pocztówka, ok. 1930 r.