Wirtualna sieć poetycka

     Lubelski festiwal Miasto Poezji odwołany, ale poezji odwołać nikt nie może. Mogą wiersze wypełniać przestrzeń, mogą w formie graffiti zdobić ściany, mogą furkotać kartkami na sznurach, tym bardziej mogą frunąć po internetowych łączach tworząc poetycką sieć. No to zaczynamy wiązanie sieci pomiędzy miejscami ze wspólnym mianownikiem: tam rodzą się wiersze. Tu jest miejsce na wirtualną sieć poetycką: Biłgoraj, Kamień, Konstantów, Liege, Lublin, Objazda, Olsztyn... 

  podróżnicy

wyruszają z różnych stacji i portów

wszędzie u siebie nigdy na długo

mijają się w tych samych miastach

w obszarach zachłanności zamknięci

jak ślimak w skorupce swojego świata

jedni dokumentują każdy krok i gest

wklejając zdjęcia na Instagramie

nikt ze znajomych przecież nie może

ani na chwilę zapomnieć że świat

jest do zwiedzania a życie to podróż

stołują się w przydrożnych barach za grosze

lub restauracjach na tarasach niebotycznych hoteli

czekają na fart może następnym razem

zabiorą się jeszcze dalej gdzie kolorowy szaman

wywróży im z kłębów dymu dokąd zmierzają

inni jak zgubiony grosz który wypadł

z dziurawej kieszeni między kostki chodnika

śpią pod gołym niebem milczą niewidzialni

stołują się w przydrożnych barach za grosze

lub na śmietnikach za darmo

dzieląc miskę z psem kotem i wróblami

nigdy nie zapominają że życie to podróż

czekają na fart może następnym razem

uda się znaleźć miejsce i czas na rozmowę

początek długiej przyjaźni

               Iwona Startek, Konstantów
autorka pięciu tomików poetyckich, współtwórczyni Biłgorajskiej Plejady Literackiej

ze skrawków

płyną obłoki w łąkowej strudze

pachnące czeremchą i majem

dzika kaczka wyprowadziła małe

odfruną niebawem w dorosłość

ta myśl natrętna

budzi uczucie niedopełnienia

wypełniam czas zielenią nasycam

sadzonki pomidorów wiążę sznurami

porę soczystego miąższu z nieuchronnym

w odwieczny rytm wpisują własne imię

bez żadnej nadziei

stąd to uczucie niedopełnienia?

ze skrawków odprysków słów

powszednich składam dzień jak co dzień

nocą na płachcie nieba kreślę

znaki obecności powierzam księżycowi

krótkie puste sny

stąd to uczucie niedopełnienia? 

maj bezczelny

harcuje nocą wśród łąk

      Czesława Długoszek, Objazda
poetka, regionalistka, autorka książki "Jeśli będziemy jak kamienie. Reportaże z Objazdy i okolic"


nie ufaj snom

nieraz nocą rozkwitają plafony snów
i odnajdujesz swoją Atlantydę...
biegnąc po krawędzi ułudy
lekko jak w młodości
gonisz rytm serca radosny i szybki
ale nie ufaj snom...
ranek wygasi ich pejzaże
żagle białej flotylli rozpłyną się
w pospolitej szarości
a niebo zmarszczy jak materiał
starego baldachimu...
nie ufaj...
Nie ufaj gdy mistrz magii
rozpościera miraże miłości
- im głębiej wejdziesz w warstwę snu
tym  boleśniejsze będzie przebudzenie
- zatem nie ufaj snom nawet we śnie
Teraz biegniesz jeszcze ich krawędzią
pewna że to jawa
lecz za chwilę znikną senne obrazy
przeleci błyskawica zrozumienia
i buchnie prawda jak szyderczy grom.
Zostaniesz z bagażem
świadomości tego co się nie zdarzyło
i pytaniem czy Pan zamknie
także przed tobą wrota nieba
jak przed dziewczynką z barankiem
goniącą enigmatycznego motyla
co nigdy nie kochała dość mocno.

       Ewa Bajkowska, Lublin
poetka, autorka tomików poetyckich i książek wspomnieniowych i historycznych o Sandomierzu i Lublinie

z życia żołnierza

byli nierozłączni

szalał ze złości i tracił rozum

kiedy bawiła się z nim w chowanego

szukał swojej niewymiennej

waląc w drewnianą podłogę

obcasami oficerek

obiecywał ... i opowiadał

historie z wojennej tułaczki

do stołu zasiadał wtedy

kiedy w postawie zasadniczej

czekała w gotowości

jego ręka nigdy nie uniosła

żadnej innej

obejmował ją  głaskał

potem prowadził prosto do ust

pokornie znosiła

jego choleryczny charakter

a kiedy odpłynął łodzią Charona

leży osobna

w białym całunie wspomnień

ciężka zimna pojedyncza wolna

bez rdzy i widoków

nadal nie czyjakolwiek

ale tylko jego Rostfrei

spiritus movens

z nadjedzonym lewym bokiem

przywieziona z frontu

łyżka
mojego ojca

pod moim okiem

ociepla ją

rosół z makaronem

       Hanna Fogel, Olsztyn
poetka, twórczyni kolaży, recytatorka, autorka tomiku poetycko-kolażowego "Wysoko niebo, głęboko ziemia"

***

przepoczwarzony ból 

atakował każdą komórkę głowy 

przez pięć dni spoglądał w oczy śmierci 

ulepionej z emocji innych

tańczył półprzytomny taniec ze złymi mocami 

po omacku rozpoznawał znajome kształty 

zlepiał się z łóżkiem i ubraniami 

przyklejał do ścian i podłogi 

stapiał z fakturami i strukturami 

trwał nadludzkim wysiłkiem i pragnieniem przeżycia 

za którymi miał czekać brak bólu

doświadczył zła w czystej postaci 

niespełnionych oczekiwań

nieuzasadnionych roszczeń

nieludzki bezwład 

nie wypuszczał przez kilka kolejnych dni 

zabrakło świata

piekło zagnieździło się w zakamarkach domu 

wniesione z ostatnim jesiennym wiatrem

zapowiedziało pierwszy śnieg tej zimy 

zmęczenie i wyczerpanie 

rozszczelniły pancerz 

wystawiły na działanie złych mocy

i nocy 

był automatycznie uruchamianymi funkcjami

zarządzanymi przez instynkt przetrwania

niespodziewanie

czyjaś troska przywróciła go do życia

zrozumiał

że nic tak nie ratuje przed otchłanią 

jak czyjeś dobre myśli

      Elżbieta Sokołowska, Biłgoraj

poetka, autorka dwóch tomików poetyckich, redaktorka książek i wydawca

Skrzynka na listy

Metalowa skrzynka przy bramie staje się

coraz bardziej bezużyteczna

gałęzie winogron zakrywają ją tak że staje się

prawie niewidoczna

jesienią sok z owoców maluje ją na niebiesko

wtedy bije od niej blask jak od telewizora

dziadek rzadko znajduje w niej listy

jednak codziennie sprawdza

bo ma przyjść obiecana widokówka

z Mauritiusa gdzie wczasował  syn z rodziną

co prawda z dużym opóźnieniem

bo syn jest już dawno w swoim domu w Warszawie

córka też obiecała zdjęcie swego wnuka

a dziadkowego prawnuka

którego niańczy w Irlandii

o takim dziwnym imieniu

że trudno spamiętać

dziadek chciałby otrzymywać prawdziwe

długie listy zaczynające się od słów

„ Kochany Dziadku……”

doznać wzruszenia czytając je 

by wspomnienia nie zblakły

i obraz nadawcy nie zatarł się w pamięci

otrzymuje smsy ale nie zawsze może je odczytać

bo palce niesprawne grube

literki małe niewyraźne

ale zawsze –„cześć dziadek”- przeczyta

są na pewno od wnuków Adasia i Natalki

bo oni piszą najwięcej 

dobre i to

        Halina Graboś, Kamień 

autorka sześciu tomików poetyckich, należy do Chełmskiej Grupy Literackiej "Lubelska 36" 
i Stowarzyszenia Twórców Ludowych

Czasami cień

Czasami cień, to znowuż ja

chodzimy sobie po schodach.

Dom się przytula albo oddala.

Gdy świat przygniata ciężarna jesień,

kalendarz sztywny wybija miesiące,

ptaki i mrówki wiosnę dziergają.

Czasami cień, to znowuż ja

czytamy listy, odbieramy słuchawki.

Rozedrgana, trudno uchwytna

śni się mi rzeczywistość. I wszyscy

bliscy są czasem z cienia, to znów –

dobroduszni, moi. Dom się przytula…

Na szmaragdowej słowiańskiej

chuście modlą się łąką rzeźwiące

róże. W winie francuskim spadź

zielonkawa, jak w kwietniu pyłek.

Szpaki by chciały wyśpiewać maj...

Na próg domu twarde żółwie wypełzły.

Czasami cień…

         Leokadia Komaiszko, Liege (Belgia) 

dziennikarka, artystka w dziedzinie fotografii, redaktorka i twórczyni Listów z daleka, pisarka i poetka z Litwy rodem, o polskich korzeniach, autorka książek poetyckich i reporterskich o losach Polaków poza Polską, od wielu lat mieszka w Belgii.